Beste Wiske, Koen en Danielle, Amber, Britt en Matt,

Beste familie en de vele, vele vrienden,

Het bericht van het overlijden van Paul, de Polle, daar wordt een mens stil van.

Vooreerst willen wij u namens de hele rugby-familie ons intens medeleven betuigen.

Moge de aanwezigheid van zovele vrienden en de vele mooie herinneringen aan Paul voor jullie een troost wezen.

Veel sterkte aan de familie en aan allen die het geluk hadden zijn pad te mogen kruisen.

In 1962 werd hier in Sint-Gillis een eerste rugbywedstrijd gespeeld, toen nog onder de naam SOS Sint-Gillis Rugbyclub. Samen met mannen zoals Livain Van Bockstael, Frans Van der Veken, Pros Taboe, … stond Paul aan de wieg van de rugbysport in onze regio. Die eerste club hield het niet lang vol maar nadien, onder impuls van Paul, ging men opnieuw van start onder de naam Alfa Sint-Gillis. Ondanks mooie vooruitzichten was ook het Alfa-liedje voortijdig uitgezongen.

Maar in 1978 was het alweer die dekselse Paul De Visscher die een aantal jonge mannen, leden van de jeugdclub Zenith, hun kop zot maakte over rugby en, aangevuld met nog een aantal ex-Alfa-spelers, legde hij de basis voor een avontuur dat tot op de dag van vandaag alsmaar verder gaat.

Het mag gezegd worden dat zonder die volgehouden inspanning van Paul om rugby in onze contreien levendig te houden, het leven van vele mensen er vandaag compleet anders zou hebben uitgezien.

Met Paul verliest onze club haar “Founding Father”, haar eerste coach maar niet de spirit die hij erin legde. Paul was niet alleen een pionier hij was dé pionier bij uitstek.

In de Alfa-periode was hij tevens één van de spelbepalende spelers. Zeer gewaardeerd bij vriend en vijand. Keihard in verdediging en als hij in contact ging zal de tegenstrever het geweten hebben.

In 1970 begon mijn rugby-carrière en gedurende de vele jaren die volgden hadden we het geluk mekaar steeds beter te leren kennen.

De club groeide gestadig en de sportieve resultaten volgden. Van een klein clubje in de laagste afdeling konden we opklimmen naar de hoogste regionen. Paul genoot ervan te zien dat Dendermonde Rugbyclub, zijn club, groeide en bloeide.

Toen er eind de jaren ’80 plannen werden gesmeed om langs ons terrein een clubhuis te bouwen konden we opnieuw rekenen op Paul zijn steun en medewerking. Het clubhuis werd quasi volledig met eigen mensen gebouwd. De inbreng van Paul was hierbij van onschatbare waarde. Zo bouwde hij, samen met Hubert Van der Poorten en Laurence Scrivens, een unieke toog, prachtig uitgewerkt, volledig in zink.

Niet alleen wijzelf waren geengageerd bezig, ook onze vrouwen werden mee betrokken bij het gebeuren. Dit versterkte alleen maar onze vriendschapsbanden.

Paul genoot intens van onze jaarlijkse uitstap naar restaurant de “Rugbyman Two” op de Vismét in Brussel op 11 oktober, de verjaardag van Wiske (en ook de mijne).

Of hoe we die andere keer, na een wandeling door Brussel terecht kwamen in een restaurantje dicht bij de Grote Markt waar we Freddy Thielemans, burgemeester van Brussel en voormalig rugbyspeler bij Brussels British hebben ontmoet.

Als ge thuis een stielman nodig hebt is het soms weken of maanden wachten vooraleer ge iemand ziet. Paul was hierop de grote uitzondering. Hij maakte er een erezaak van om mensen zo snel mogelijk te helpen. Hij liet nooit iemand in de steek.

Paul was niet alleen een buitengewoon ambachtsman hij was bovendien een begenadigd kunstenaar, een uitzonderlijk kunstsmid. Over dit aspect van Paul hebben Harold Van de Perre en mijnheer Pastoor zonet een getuigenis afgelegd.

Twee weken voor hij getroffen werd door die verschrikkelijke beroerte belde hij mij. “Jo gaat gij deze namiddag naar de Heizel, gaan kijken naar de wedstrijd Belgie-Nederland ?” Wij samen naar die match…de eerstvolgende keer dat we elkaar opnieuw ontmoetten was in het Aymonshof.

Wij verliezen met Paul een uitzonderlijk figuur, een rugby-monument, een bron van inspiratie en energie, een warm mens met een hart voor iedereen.

Paul heeft enorm veel sporen achtergelaten.

Bedankt, Paul, voor zoveel daden, zoveel goeds.

De rust is je nu gegund. Je blijft in ons hart.

 

8 november 2019,

Jo Van Den Bossche.